parma.tk

პარასკევი, 29.03.2024, 13:37

მოგესალმები Гость

საიტის მენიუ

მინი-ჩეთი

სტატისტიკა


სულ ონლაინში: 1
სტუმარი: 1
მომხმარებელი: 0

შესვლის ფორმა

ლოგინი:
პაროლი:

ძებნა

კალენდარი

«  აპრილი 2009  »
ორსამოთხხუთპარშაბკვ
  12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930

საიტის მეგობრები

მთავარი » 2009 » აპრილი » 3 » love story
20:36
love story



*****

თათა იდგა ქუჩაში და ტიროდა, კანკალებდა. . . მას სციოდა, მაგრამ იმიტომ კი არა, რომ გარეთაც ციოდა. . .ტემპერატურა 35 გრადუსი იყო. თათას კი სციოდა. რატომ? იმიტომ რომ მის ფეხებთან სანდროს-თავისი შეყვარებულის ცხედარი ესვენა და ვერაფერს შველოდა. . .
სანდროს და თათას ჯერ კიდევ მეოთხე კლასიდან უყვარდათ ერთმანეთი. ერთ სკოლაში სწავლობდნენ, ერთ კლასში. უნივერსიტეტშიც ერთად-იურიდიულ ფაკულტეტზე ჩHააბარეს. ისინი პირველ კუსზე იყვნენ. . .და ცხოვრობდნენ ბედნიერად სანამ გუკა გამოჩნდებოდა.
გუკაც თსუ-ში იურიდიულ ფაკულტეტზე სწავლობდა, მაგრამ იგი მეორე კურსის სტუდენტი იყო. როდესაც მან თათა პირველად დაინახა, მაშინვე აინთო მის გულში სიყვარულის ცეცხლი. მან გაარკვია თათას შესახებ ყველაფერი. ისიც კი რომ სანდროს და თათას ერშმანეში უყვარდათ და ერთ დღესაც გაიფიქრა:
-რადაც არ უნდა დამიჯდეს, ეს გოგო ჩემი გახდება!!!
გუკას ხალხი იცნობდა როგორც საყვარელ, მშვიდ და წყნარ ბიჭს და ვინ იფიქრებდა რომ. . .მის უკან იმალებოდა საშიში, ვერაგი დამნაშავე, რომელიც არავის დაინდობდა.
ერთ დღეს ჩვეულებისამებრ, როდესაც ლექციები დამთავრდა, სანდრო და თათა ნელი ნაბიჯით წავიდნენ თათას სახლისკენ. იცინოდნენ, მხიარულ ხასიათზე იყვნენ. . . თუმცა ან ცუდ ხასიათზე რატომ უნდა ყოფილიყვნენ, მათ ხომ ჯერ არაფერი იცოდნენ გუკას შესახებ.
-სანდროო.
-ბატონო
-რაღაც ძაან ცხელა.ნაყინი ხომ არ გვეჭამა?
-ისე მართლა. წამო, გავიაროთ, აგერ ახლოს კაფე-ბარია და შევიდეთ.
5 წუთში ისინი თბილისის ერთ-ერთ ცნობილ კაფეში ისხდნენ და ნაყინს მიირთმევდნენ. იმ დროისთვის თბილისის ახალგაზრდობის უმრავლესობა იქ დადიოდა.
მათ დაამთავრეს ნაყინის ჭამა. უკვე გასვლას აპირებდნენ როცა კარი სამმა ბიჭმა შემოაGო. ესენი იყვნენ გუკა და მისი ორი ძმაკაცი.
-ძმაკუშ, ერთი შენთან სალაპარაკო გვაქვს-მიმართა გუკამ სანდროს. -მოდი აბა აქეთ.
-თუ საქმე გაქვს შენ თვითონ მოდი-პასუხი არ დააგვიანა სანდრომ.
გუკა მიუახლოვდა თათას და კოცნა დაუპირა.
-დამანებე თავი. ვინ ხარ? რა გინდა ?რა უფლებით მეხები?-აკანკალებული ხმით ყვიროდა თათა.
გუკამ ხელი ჯიბისკენ წაიღო და დანა ამოიღო.
-ნუ ყვირი, გაჩუმდი თორემ მოგკლავ.
-რა გინდათ? ტელეფონი? აჰა წაიღეთ. ფული? წაიღეთ. სხვა რა ვქნა -ატირდა თათა.
-ბიჭო შენ მაგ გოგოს თავი დაანებე და მე მელაპარაკე თუ საქმე გაქვს.
-მოკლედ რა. ბევრი რომ არ ვილაპარაკოთ, ამ გოგოს თავი უნდა დაანებო.
-რას ნიშნავს თავი უნდა დავანებო?! შენ თავი ვინ გგონია?
-ვინ მგონია? ვინ და გუკა ვარ გიორგაძე.
-დიდი ვინმეც ხარ რაა.
ამ სიტყვებმა გუკა გაამწარა. სანამ სანდრო დანის ამოღებას მოასწრებდა დაარტყა, წააქცია და წაქცეულზე დაუწყო ცემა. სანდრო გუკას ორ ძმაკაცს ეჭირა, ის კი გამეტებით ურტყავდა.
-რას შვებით.. . . დაანებეთ თავი. . . მიშველეთ. . .
ხმაურზე ხალხი შეიკრიბა.
-ვაიმე უშველეთ
-გააშველეთ
-სამი ერთზე არიან
-ვინმემ რამე მოიმოქმედეთ
Mმაგრამ რეალურად ხელის განძრევა არავის უნდოდა.
გუკამ სანდროს დანა შვიდჯერ გულში ჩააარტყა. ადგა და გაიქცა თავის ძმაკაცებთან ერთად.
-ჩქარა. სასწრაფოში დარეკეთ ჩქარა იყვირა უცებ თათამ, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. სანდროს გული უკვე აღარ ცემდა.
ბოლოს მან მხოლოდ ამ სიტყვების, მარცვალ-მარცვალ თქმა მოასწრო. თა-თა-მიყ. . . . . . . . . მორVა, დამთვარდა კაცის სიცოცხლე. მან კი სიტყვის ბოლომდე დამთავრებაც ვერ მოასწრო. . . მას უკვე აღარაფერი უშველის, არაფერი. . . თათას რა ეშველება…მათ ხომ სიგიჟემდე უყვარდათ ერთმანეთი. ისინი ხომ ერთმანეთით ცოცხლობდნენ. მართალია ხშირად კინკლაობდნენ მაგრამ ბოლოს მაინც ხომ რიგდებოდნენ.. . . დამთავრდა. . . ეს არის ადამიანის სიცოცხლე. . . ისე წავა არც გკითხავს. . . აი ამ ყველაფრის შემდეგ რა შეიძლება თათამ გააკეთოს. . . გოგოა, სათუთი. ნაზი არსება. . . მას ხომ დამცველი ჭირდება ამ საშინელ ქვეყანაში სადაც ხალხი ყველაფერზეა წამსვლელი. . . რა ქნას მარტოდ დარჩენილმა გოგომ. . . დგას და ფიქრობს. . . მას გაახსენდა გაბრიელ გარსია მარკესის ბოლო სიტყვა:
-.. . . “რომ ვიცოდე, რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე. რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან, მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა. რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად მესმის შენი ხმა, ფირზე ჩავიწერდი თითოეულ შენს სიტყვას რათა დაუსრულებლად შემეძლოს მისი მოსმენა. რომ ვიცოდე, რომ ეს ჩვენი უკანასკნელი წუთებია, გეტყოდი "მიყვარხარ", თითქოს არ ვიყო დარწმუნებული, რომ შენ ეს უკვე იცი"
მიმაგრება: სურათი 1
კატეგორია: პროზა/პოეზია | ნანახია: 1581 | დაამატა: parma | რეიტინგი: 5.0/3
სულ კომენტარები: 1
1) ავტორი: mariam zamtaradze
cry zalian kargia da tan sevdiani.... sad

Name *:
Email:
Code *: